Op 4 oktober 1969 verschijnt deze advertentie in de PZC: ‘Restaurant D’Ouwe Werf Bastion 2, Veere. Vandaag mosselen eten naar genoegen f 6,-. Tafelreservering gewenst’. Een scheepje siert de advertentie een beetje op. D’Ouwe Werf is in goede handen bij Ben Huybrecht. Een jaar later zit ik in de zomer aan de dis in het restaurant in Veere met mijn ouders Piet en Rie van Hese en heb toen bijgaand visitekaartje van de zaak meegenomen. Ik denk nog vrijwel dagelijks aan mijn vader. Hij is woensdag 17 juli 1985 overleden. Zijn dood heeft een grote leegte in mijn leven en dat van mijn moeder achter gelaten. Wij hebben het vaak over mijn vader. En zo hoort dat.

Lokaal Warenhuis

Later komt dochter Marion Huybrecht in de zaak in Veere, maar zij vertrekt in 1999 met chefkok Corjan Hoogerheide naar de Peperboom. Marion verkoopt de Peperboom met ingang van 3 april 2015 aan Marlies Keukelaar en Cees Verspuij, maar dit terzijde. Hoogerheide is momenteel kok in In den Struyskelder aan Kaai 27 in Veere.

Peter en Ria van Eswijk, dochter Marit en schoonzoon Michel van Rheenen nemen in 1999 de zaak over van Ben Huybrecht. Zij maken van het restaurant een grand café met een ‘lokaal warenhuis’. Marit en Michel nemen op 5 april 2000 de zaak over. De Scheldebode meldt dan het volgende: ‘D’Ouwe Werf. Genieten van Kunst, Cultuur en Cuisine. D’Ouwe Werf neemt in de stadskern van Veere aan het Veerse meer een markante plaats in’.

Saskia van Golen wordt in 2008 de nieuwe eigenaar. Zij organiseert op 2 juli 2008 een haringparty in haar zaak. Het regionale dagblad meldt dan het volgende. “De haringparty Veere, die op 6 juni werd gehouden, krijgt zeker een vervolg. Uit handen van gastvrouw Saskia van Golen ontving Ria Geluk, voorzitter van de Stichting Behoud Hoogaars, een cheque van maar liefst 8100 euro, het werk van veilingmeester Karla Peijs.”

Van Golen verzet in 2015 de bakens en noemt haar zaak kortweg de Werf. Ze wordt bijgestaan door chefkok en mede-eigenaar Patrick Wolf. Lang zullen Saskia en Patrick echter niet in de Werf vertoeven. Wellicht trapt iemand op haar of zijn honger of vervliegt de wens met het  spreekwoordelijke badwater.

Gespleten Arent

Per 1 april 2017 nemen de gebroeders Bart en Paul Melis de zaak over. Nu ben ik op bekend terrein want Bart en Paul hebben eerder gezeten in De Gespleten Arent aan de Vlasmarkt 25 in Middelburg. In de jaren ’80 heb ik daar vaak met mijn toenmalige gade gegeten. In die tijd zitten Ben en Marjan Willemsen in de zaak. Ik heb nooit bij de gebroeders Melis gegeten en dat blijf ik jammer vinden.

Ik hoop eens in de Werf te eten en van de culinaire kunsten van de gebroeders te genieten. Misschien komt het er ooit van. Het is dan natuurlijk een totaal ander verhaal dan aan de dis in D’Ouwe Werf.

Als ik op maandag naar Westkapelle fiets, volg ik vrijwel altijd dezelfde route: via de kapel van Hoogelande rijdt ik naar Meliskerke en Aagtekerke en dan de Baaiweg in. Die rijd ik helemaal uit om daarna boerenleverworst in te slaan bij slager Koets aan de Markt in Westkapelle. Ik vind dat de lekkerste van Walcheren hoewel die van slager Wisse in Meliskerke ook heerlijk is.

Stationschef

Nu naar mijn verhaal, naar het dromen in Tramstation Sint Janskerke. In 1916 komen Johannes Louwerse en echtgenote Johanna Kodde in het tramstation Zoutelande-Meliskerke aan Sint Janskerke 4 in Sint Janskerke. Johannes is stationschef, maar aangezien hij ook als boer actief is, komt veel werk op de schouders van Johanna terecht. Zij staat overdag in het café waar mensen terecht kunnen voor een natje en als het even kan een droogje.

Twee jaar later zitten Johannes Minderhoud en echtgenote Miene Verhulst in het tramstation. Als Johannes op 18 december 1916 op 34-jarige leeftijd overlijdt, staat hij te boek als koffiehuishouder. Miene pakt haar biezen en vertrekt naar herberg De Valk aan de Zuidstraat 156 in Westkapelle. Miene brengt dat tot grote bloei, niet in de laatste plaats omdat Charley Toorop een vaste klant bij haar is.

Terug naar Sint Janskerke waar rond 1925 Sakke de Kam en Jakoba Verhulst de nieuwe beheerders van het tramstation zijn. Jakoba komt uit Westkapelle en Sakke uit Zoutelande. Je zou zeggen: water en vuur, maar het loopt blijkbaar van een leien dakje. Af en toe verleent Maatje Louwerse hand- en spandiensten, wellicht als Jakoba het erg druk heeft.

In 1937 is het uit met de pret en houdt het tramstation Sint Janskerke op te bestaan. Men kan dus niet meer dromen en niet langer toegeven aan dromen. Jammer, maar helaas. Daar helpt geen vadertje of moedertje aan. Slechts de leegte rest, een leegte die nooit meer wordt opgevuld. Nooit meer dromen van de tijden van weleer.

Historisch

In de PZC van 27 december 1980 verschijnt het volgende bericht: ‘St.-Janskerke 4 te Meliskerke. Vanuit de living van deze historische woning (de oude tramhalte) ziet men op slechts enkele kilometers afstand de duinen. De perceelopp. bedraagt ca. 1000 vierkante meter. De woning bevat o.m. hal, woonkamer, eetkamer, keuken, toilet, grote berging met douche en drie slaapkamers. Tweede bewoning is toegestaan. Aanvaarding in onderling overleg. Koopsom: f 170.000,– K.K.’

Op 30 juni 1990 verschijnt er weer een artikel in het dagblad dat luidt als volgt: ‘Van 1906 tot 1937 reed de stoomtram over Walcheren, van Westkapelle en Domburg naar Middelburg en Vlissingen. In Sint Janskerke bevond zich het station ‘Zoutelande/Meliskerke’. Kennelijk was Sint Janskerke te onbetekenend om zijn naam te mogen lenen aan de stopplaats’.

Men moet er niet licht over denken. Niet toegeven aan de wil om het eenvoudigweg op te geven. Men moet altijd en eeuwig dromen van tramstation Sint Janskerke.

Op woensdag 18 mei 1977 opent Huib Wouters Strandpaviljoen De Helihaven aan overgang Achterweg in Westkapelle. Een advertentie in de PZC meldt het volgende: ‘Woensdag 18 mei 1977 open ik mijn nieuwe strandpaviljoen. Alle vrienden en bekenden zijn van harte welkom vanaf 19.00 uur. H. Wouters, Strandpaviljoen ‘De Helihaven’. Overgang Achterweg, Westkapelle’. De heer Wouters zit om personeel verlegen, want op 30 maart 1983 vraagt hij het volgende: ‘Gevraagd voor a.s. seizoen medewerker(ster) boven 18 jaar. Strandpaviljoen ‘De Helihaven’, tel. 01186-1581 na 19.00 uur’. Op 11 november 1989 verschijnt volgend bericht: ‘Strandpaviljoen ’t Zuiderhoofd, badstrand Westkapelle, voorheen de Helihaven, is vanaf zo. a.s. elk weekend geopend’. Huib Wouters heeft zijn zaak overgedaan aan Jacco Houmes en Siska Blaas. Er verschijnt dat jaar een advertentie in de PZC die er niet om liegt: ‘Iedere zondag geopend: strandpaviljoen ’t Zuiderhoofd Badstrand, Westkapelle. Tot ziens bij Jacco en Siska’. Op 7 januari 1999 verschijnt de volgende mededeling in de Scheldebode: ‘Op donderdag 31 december 1998 (oudejaarsavond) is omstreeks 23.00 uur brand uitgebroken in het strandpaviljoen Het Zuiderhoofd. Gevestigd op het op het strand van Westkapelle bij de strandovergang 22.1’. Uit onderzoek is gebleken dat er ernstig rekening moet worden gehouden met brandstichting. Het is een streep door de rekening van Jacco en Siska.

Rouwadvertenties

Als zij in 2000 vertrekken naar strandpaviljoen Noordduine in Domburg, worden zij opgevolgd door Davy Verstraate. Ik heb verder niets over Davy kunnen vinden. Hij heeft misschien tot 2010 in ’t Zuiderhoofd gezeten, maar zeker weten doe ik dat niet. Wel weet ik, met pijn in het hart, dat Davy op 29 september 2010 is overleden. Hij is slechts 43 jaar geworden. Ik denk dat, gezien de vele rouwadvertenties, Davy een geliefd persoon was en nog steeds is in Westkapelle.

Noordzeegalm

Gerard Wondergem en Corina Rosenthal openen in 2011 Paviljoen Zilt & Zo dat is gevestigd aan het strand 80 in Westkapelle. De ouders van Corina, Wilfried en Marjan hebben in Noordzeegalm gezeten aan de Zuidstraat in Westkapelle. Haar broer Wilco zat in Strandpaviljoen de Zilvermeeuw in Dishoek. Hij opent op 23 juni 1999 restaurant Rosenhof aan de Fort den Haakweg in Vrouwenpolder. Dat wordt helaas geen succes, want Rosenhof wordt op 16 mei 2002 geveild. Op 26 september 2012 slaat het noodlot toe. Wilfried Rosenthal overlijdt op 69-jarige leeftijd. Hij is zeer geliefd en gewaardeerd in Westkapelle. Daar zijn de vele rouwadvertenties, waaronder die van Paviljoen Zilt & Zo, een bewijs van. De rouwadvertentie van het paviljoen is als volgt: ‘Verbijsterd zijn wij door het onverwachte overlijden van Wilfried Rosenthal. Wij zullen de fijne samenwerking missen en wensen de familie veel sterkte toe. Personeel Paviljoen Zilt & Zo’.

In de maand maart van het jaar 1889 wordt het Badpaviljoen geopend aan de Badhuisweg 1 in Domburg. De eerste exploitant is Hugo Johannes Vreeburg. Vreeburg wordt in 1898 ook exploitant van het Strandhotel dat dienst doet als dependance. Hij verkoopt in 1907 beide panden aan Petrus Hoegen en Eduard Hendrikse. Zij kiezen voor een N.V. als exploitatievorm en nemen de naam NV Bad- en Strandhotel Domburg aan. Vreeburg vertrekt een jaar later naar Den Haag en van Hoegen is nooit meer iets vernomen. Bernardus Johannes Westenburger wordt in 1908 de nieuwe eigenaar van zowel het Badpaviljoen als het Strandhotel. Hij zit tot 1940 in beide zaken, maar dan slaat de Tweede Wereldoorlog hard toe in Domburg. Het Strandhotel wordt met de grond gelijk gemaakt. Gelukkig ontspringt het Badpaviljoen de dans. Na de oorlog wordt Paulus Johannes Elout de nieuwe exploitant van het Badpaviljoen. Hij blijft dat tot 1952. In dat jaar worden Willem Bos en Willem Dourleijn de nieuwe exploitanten van de zaak. Een jaar later geeft de gemeente Domburg de heren een lening van 75.000 gulden. Voorwaar geen fluitje van een cent.

Blue Wave 

Gerardus Willibrordus Tinkhof is vanaf 6 mei 1959 de eigenaar van het Badpaviljoen. Hij zit ook in het Badhotel aan de Domburgseweg in Domburg en eerder in Le Baron Chassé aan de Gortstraat in Middelburg. Daar heb ik weleens met mijn ouders gegeten ter viering van hun bruiloft. Theo Widman wordt in 1970 de nieuwe directeur van het Badpaviljoen. Het paviljoen gaat in 1979 dicht, maar bierbrouwerij Skol zoekt naar een oplossing. De Faam meldt op 5 augustus 1987 het volgende: “De Blue Wave Disco in het Badpaviljoen in Domburg is weer open. De Blue Wave Disco maakt onderdeel uit van het Strandhotel-restaurant Badpaviljoen Domburg van directeur-eigenaar J.A.M. Bos die ook de scepter zwaait in hotel Bos Internationaal in Vlissingen.”

Ruimschoots

Bos stopt in 1999 met het Badpaviljoen en dan gaat de zaak dicht. Het pand wordt aangekocht door projectontwikkelaar Van Garderen en Dekker uit Middelburg. Wellicht wordt er een beetje getreuzeld of zijn er leeuwen en beren op de weg. Het duurt in ieder geval nog een aardig stuitje tot het Badpaviljoen het daglicht weer ziet. Ervaring holt achter de feiten aan. Het Badpaviljoen wordt pas in juni 2008 geopend. Exploitanten zijn Ferdi Dolk en Mirjam Joziasse. Zij hebben hun sporen in de horeca al ruimschoots verdiend. Ze hebben eerder gezeten in In den Walcherschen Dolfijn aan de Markt in Domburg. Later ook in het Groot Paradijs aan het Damplein in Middelburg. Daar heb ik ooit eens gegeten en dat smaakte lekkerder dan lekker. Van Garderen en Dekker Projectontwikkeling heeft destijds miljoenen geïnvesteerd in het project, maar dat is de moeite waard. Ik moet eerdaags eens een vorkje gaan prikken bij Ferdi en Mirjam.

Johannes Baptiste de Zeeuw staat in 1879 te boek als koffiehuishouder. Hij is de eerste eigenaar van café Rotterdam dat gevestigd is aan de Kinderdijk in Middelburg. Later vertrekt hij naar Cikardie aan de Dam. Johannes doopt Cikardie in 1888 om tot l’Union d’or en verkoopt zijn zaak twee jaar later aan Ludwich Ueberfeldt, die de zaak omtovert tot Duitsche Bierhalle. Hij opent in 1890 hotel-café Belge aan de Stationsstraat in Middelburg, maar blijft daar maar drie jaar. Johannes blijft tot 1888 hangen in zijn café. Hij verkoopt zijn zaak in dat jaar aan zeilmakersknecht Jacob Adriaan Heijliger. Heijliger blijft slechts twee jaar in café Rotterdam. Adriaan Hendrik Broodman neemt het café over van Heijliger, maar ook hij blijft maar twee jaar in de zaak. Cornelis van Langeraad neemt in 1902 de kroeg weer over van Broodman. Van Langeraad is de man van de lange adem, want hij blijft tot 1920 in de zaak. Marinus Adriaan Maljaars wordt in 1920 de nieuwe eigenaar van café Rotterdam, maar hij gaat in 1923 failliet. Wellicht worden er te weinig biertjes in café Rotterdam verkocht, maar zeker weten doe ik dat niet.

Proces-verbaal

Er verschijnt in juli 1921 een merkwaardig artikel in de Middelburgsche Courant: ‘Het tapverbod te Middelburg’.  Gedurende de kermisweek te Middelburg geldt ook het tapverbod. “De heer M.A. Maljaars, lid van de gemeenteraad en tevens caféhouder, heeft nu gisterenmorgen opzettelijk dit tapverbod overschreden en de politie verzocht een proces-verbaal op te maken. De heer Maljaars, die verder gedurende de kermis in zijn café geen sterke drank meer zal tappen, wil nu door den rechter laten uitmaken of de verordening op het tapverbod rechtsgeldig is”, is te lezen.

Afijn, Maljaars wordt in 1923 opgevolgd door Jacob van Zweeden. In het fantastische boek ‘Hop en Gerst veredeld’, geschreven door Toon Franken en Eric Hageman, staat het volgende: “Maljaars was vanaf 1911 Amstelagent in Middelburg, in de Korte Noordstraat E 11. Die zaak bestond uit een bierbottelarij en een slijterij. Maljaars was tot 1916 secretaris van de Middelburgse Vereeniging Vergunning, die belangen van de Middelburgse vergunning- en verlofhouders behartigde.” Jacob is de vader van Pieter Cornelis van Zweeden. Hij zit in de Beurs aan de Dam en later ook in Monopole aan de Pottenmarkt. Jacob gaat op 20 maart 1940, als caféhouder te boek, failliet. Hij blijft echter nog tot 1941 in zijn zaak.

Pensiongasten

Over één van de schrijvers van ‘Hop en Gerst veredeld’: Hageman is op donderdag 10 april 2014 op 53-jarige leeftijd helaas overleden. Ik kende Eric vrij goed, want ik was bevriend met zijn oudere broer Leo Hageman. In die tijd woonde de familie Hageman aan het Koorkerkhof waar hun moeder wel eens pensiongasten hield. Zo rond 2012 heb ik samen met makker Edwin Mijnsbergen een biertje gedronken met Eric. Hij ging natuurlijk zwaar aan een Belgisch biertje, terwijl wij het op een vaasje Heineken hielden. Eric is veel te jong gestorven, maar daar houdt de immer doortikkende tijd nu eenmaal geen rekening mee.