Scharrelen in Noordzeegalm

Op donderdag 14 mei 1971 opent burgemeester Folkert Bulder Hotel Café Restaurant Noordzeegalm aan de Zuidstraat 106 in Westkapelle door een biertje te tappen. Eigenaar is het echtpaar Marjan en Wilfried Rosenthal. Hun zaak is al snel een begrip in Westkapelle, waar iedereen geporteerd is van een smakelijke maaltijd met een drankje. Wie wil er nou niet lekker tafelen? Wellicht wordt er ook weleens aan scharrelen gedaan in Noordzeegalm. Een scharreltje op zijn tijd is immers nooit weg.

Joop den Uyl spreekt op dinsdag 7 juni 1983 in Hotel Noordzeegalm. De spreekbeurt is georganiseerd door de afdeling Westkapelle van de PvdA en begint om acht uur, waarvan akte. Het is zeker een mooie avond geworden in Noordzeegalm, aangezien bij Ome Joop de gave van het woord door de aderen vloeide. Jammer dat ik dat niet heb mogen meemaken.

Op vrijdag 23 november 1984 wordt het boek ‘Dorp aan de Zeedijk’ van Krijn Faasse (bijgenaamd de Sampetter) gepresenteerd in Noordzeegalm. Adriaan Viruly is present evenals auteur Krijn Faasse en burgemeester Henk van Maldegem. Ik heb het boek op een prominente plaats in mijn boekenkast staan en blader er vrijwel dagelijks in. Het is een fantastisch boek dat een mooie inkijk geeft in wat er zich in het verleden in Wasschappel heeft afgespeeld.

Na 27 jaar lief en leed te hebben gedeeld in Noordzeegalm geven Marjan en Wilfried Rosenthal er in 1998 echter de brui aan. Zij dragen hun zaak met ingang van 1 juli over aan Theo en Mieke Hoogeveen. De advertentie meldt het volgende: ‘Met ingang van 1 juli 1998 dragen wij na 27 jaar onze zaak over aan Theo en Mieke Hoogeveen. Wij willen iedereen van harte bedanken voor de warmte, gezelligheid, en klandizie in al die jaren. Op 1 juli 1998 nemen wij afscheid en willen wij u kennis laten maken met de nieuwe eigenaren van 19.00 tot 22.00 uur met een drankje en een hapje! Wij wensen Theo en Mieke veel succes in Westkapelle. Nogmaals hartelijk dank iedereen! Wilfried en Marjan Rosenthal’.

Jaarwisseling

Mieke en Theo Hoogeveen blijven maar twee jaar in de zaak. Zij doen Noordzeegalm met ingang van 1 december 2000 over aan Adri, John en Ramon Prins. John en echtgenote Adri kennen het klappen van de zweep. Zij hebben jaren in de horeca gewerkt. Hun jongste zoon Ramon wil ook graag in de zaak en dat kan. Op eerste kerstdag kan er à la carte worden gegeten en op tweede kerstdag is er een buffet. Tijdens de jaarwisseling organiseert de familie een zogenaamde Sylvesterparty.  In januari 2001 komt het gezin Prins boven de zaak wonen.

Na drie jaar geeft het gezin Prins echter de pijp aan Maarten. Er is dus geen gescharrel meer in Noordzeegalm mogelijk. Op 10 mei 2003 opent de familie Yang-Zhou Chinees-Indisch-Kantonees specialiteiten- en wokrestaurant Sun Xing Guang in het pand. Helaas heb ik geen foto van Noordzeegalm kunnen vinden en dat spijt mij zeer. Ik heb in 2014 een foto gemaakt van Sun Xing Guang en daar zullen jullie het mee moeten doen.

Dag lieve Bo

Op 7 oktober 2017 overleed Bo Wesdorp, de eigenaar van het nieuwe café Hard & Ziel de Turfkaai in Middelburg. Dat bericht kwam snoeihard binnen bij heel veel , ook bij mij. Bo was een stadsicoon waar iedereen zijn eigen relatie mee had. Voor mij was het een oud-werkgever, maar vooral ook een maatje. In de kroeg kon ik heerlijk met hem bomen over de mooie en rauwe kanten van het leven, over ondernemen en over de liefde. Bo kon een wilde man zijn, maar dat was hij nooit als wij samen zaten. Dan was hij warm en attent. Lief zelfs.

Het afscheid van hem was heftig, nam voor sommigen letterlijk de hele week in beslag, maar het ademde in alles de geest van Bo, of Bolkie, zoals velen hem altijd zijn blijven noemen. Alles kwam samen bij het afscheid, afgelopen vrijdag. Op dat moment zagen we nog eens wat we allemaal al heel lang wisten: de kennissen- en vriendenkring van Bo was groot en divers. Boksers en drinkebroers, directeuren en danseressen. Het was mooi, om al die mensen nu eens samen te zien, maar ook pijnlijk en verwarrend. Zo veel. Mensen. Karakters. Vragen.

Rockdesert

Ik merkte dat mijn ogen vooral zochten naar mensen die in de jaren ‘90 veel in Bo’s café Rockdesert op het Damplein kwamen. Nu ik daar achteraf over nadenk begrijp ik wel waarom ik dat deed. In die periode leerde ik Bo pas een beetje kennen. Voor die periode was hij voor mij die jongen van de straat, die vriendelijke vechtjas, die ook wel eens als portier in het Middelburgse nachtleven werkte. Als klant, en later als medewerker van de Desert leerde ik dat hij veel meer in zijn mars had en dat wilde bewijzen. Hij nam de zaak over zonder al te veel kennis van ondernemen. Daardoor maakte hij soms fouten, maar dat gaf niet. Daar leerde hij dan weer van. Zulke dingen werden bovendien dik gecompenseerd door het succes van de zaak.

Lowlands

Het Lowlands-festival bestond nog maar net en Bo keek goed wat daar allemaal gebeurde en welke muziek aansloeg bij het publiek. Dat vertaalde hij geleidelijk naar zijn café. Een paar jaar lang kon je alles verwachten aan het Damplein. Blues en grunge, rock en punk, dance en hip-hop. Bo experimenteerde er op los. Hij waagde zich zelfs een paar jaar aan de organisatie van festivals (‘Ik zal ze eens wat laten zien daar op de Markt!’) of aan het gedogen van blowen in de zaak. Als iets niet bleek te werken, stopte hij er weer net zo makkelijk mee. ‘Die blowers zuipen niet genoeg, gozer!’

Paperassen

Tot 2016 was Bo aan het zoeken wat hij zou gaan doen. Hij twijfelde aan van alles en nog wat, maar koos uiteindelijk voor het verbouwen van een oud pand aan de Turfkaai. Een project waar hij zich met hart en ziel op stortte. Ooit bekeken we samen oude foto’s van een ‘bierhalle’, die daar al voor 1900 zat. Die gevel vond hij zo mooi. Uiteindelijk wist hij de sfeer van toen nog terug te halen ook. Maar hoe mooi zijn nieuwe zaak ook werd, er zat nog van alles dwars. Het experimenteren, zoals dat in de jaren ‘90 nog kon, was er niet meer bij. Regelgeving en paperassen, veranderd publiek en verstikkende voorschriften. Een van de laatste zinnen die hij me appte tijdens mijn vakantie luidde: ‘Het is niet meer zoals vroeger …’

Nu zeker niet meer. We gaan je missen, pik.

Een schreeuw in de Witte Leeuw

Zo rond 1760 opent Hendrik Ravesteijn herberg de Witte Leeuw aan de Herenstraat  E 60 in Domburg. Het adres wordt later Herenstraat 6. Wellicht is de naam afgeleid van bierbrouwerij De Witte Leeuw, die sinds 1613 actief is in Breda. Het kan, want er wordt in die tijd volop bier gedronken in Domburg en omstreken. Op 2 januari 1767 staat ‘de van Ouds bekende en Neringryke Herberg, genaamd De Witte Leeuw, staande en gelegen binnen Domburg’ te koop, zo meldt de Middelburgsche Courant.

Vermaard

Ravesteijn verkoopt zijn herberg vijf jaar later aan Willem Oostdijck voor 450 pond Vlaams. Dit bedrag vertegenwoordigt heden ten dage een waarde van zo’n 350 euro. Oostdijck blijft echter maar een jaar hangen in zijn herberg die hij verkoopt aan Adriaan Langebeke voor 300 pond Vlaams. Er is dus sprake van enige recessie met betrekking tot de herberg. De Middelburgsche Courant meldt het volgende: ‘Op Dingsdag 6 february 1770 wordt in de herberg genaamd het Schuttershof de van ouds vermaarde Herberge genaamd den Witten Leeuw, staande en gelegen binnen de voornoemde Stad, laatst bewoond ende aangekomen hebbende Adriaan Langebeke’.

Langebeke verkoopt op zijn beurt de Witte Leeuw voor 238 pond Vlaams aan Isaack Dirks. De recessie is wederom toegeslagen. Dirks blijft iets langer in de Witte Leeuw, namelijk tot 1787. Hij verruilt dat jaar het tijdelijke voor het eeuwige en zijn weduwe Maria Engelse verkoopt de herberg voor 400 pond Vlaams aan Jan Rudolf Steijn. Het gaat opeens weer goed met de herberg.

Steijn zit tot zijn overlijden in 1817 in de Witte Leeuw. De herberg wordt dat jaar geërfd door zijn zoon Anthoni Steijn. Af en toe slaakt men wel eens een schreeuw in de Witte Leeuw, want als het bier in de man is, is de wijsheid meer dan eens in de kan. Steijn zingt het lang uit in zijn herberg. Als hij op 3 november 1846 overlijdt, zet zijn weduwe Leuntje Flipse de Witte Leeuw voort. Maar als zij op 15 oktober 1868 op 80-jarige leeftijd naar haar man toegaat is het definitief uit met de pret.

Metselsteen

Herberg de Witte Leeuw wordt te koop gezet. De laatste advertentie uit de Middelburgsche Courant van februari 1869 meldt dit: ‘Te koop eene grote partij afbraak, metselsteen, straatklinkers, dakpannen enz. aan de Uitspanning De Witte Leeuw te Domburg’.

De Witte Leeuw is een jaar eerder al verleden tijd, want in 1868 openen Jean Baptist Napoleon de Groof en echtgenote Johanna Roose café annex winkel de Vriendschap in het pand. Tien jaar later nemen Jan Vincent de Groof en echtgenote Leuntje Steijn, dochter van Anthoni Steijn, de Vriendschap over. Als De Groof op 14 februari 1888 overlijdt zet zijn vrouw de zaak voort. Als zij op 10 augustus 1895 op haar beurt overlijdt, wordt er een streep gezet onder de Vriendschap. Pietje Passenier opent in 1909 Parkzicht in het pand. Dat verhaal is dit jaar al aan bod gekomen in de Middelburgse en Veerse Bode.