Op 4 oktober 1969 verschijnt deze advertentie in de PZC: ‘Restaurant D’Ouwe Werf Bastion 2, Veere. Vandaag mosselen eten naar genoegen f 6,-. Tafelreservering gewenst’. Een scheepje siert de advertentie een beetje op. D’Ouwe Werf is in goede handen bij Ben Huybrecht. Een jaar later zit ik in de zomer aan de dis in het restaurant in Veere met mijn ouders Piet en Rie van Hese en heb toen bijgaand visitekaartje van de zaak meegenomen. Ik denk nog vrijwel dagelijks aan mijn vader. Hij is woensdag 17 juli 1985 overleden. Zijn dood heeft een grote leegte in mijn leven en dat van mijn moeder achter gelaten. Wij hebben het vaak over mijn vader. En zo hoort dat.

Lokaal Warenhuis

Later komt dochter Marion Huybrecht in de zaak in Veere, maar zij vertrekt in 1999 met chefkok Corjan Hoogerheide naar de Peperboom. Marion verkoopt de Peperboom met ingang van 3 april 2015 aan Marlies Keukelaar en Cees Verspuij, maar dit terzijde. Hoogerheide is momenteel kok in In den Struyskelder aan Kaai 27 in Veere.

Peter en Ria van Eswijk, dochter Marit en schoonzoon Michel van Rheenen nemen in 1999 de zaak over van Ben Huybrecht. Zij maken van het restaurant een grand café met een ‘lokaal warenhuis’. Marit en Michel nemen op 5 april 2000 de zaak over. De Scheldebode meldt dan het volgende: ‘D’Ouwe Werf. Genieten van Kunst, Cultuur en Cuisine. D’Ouwe Werf neemt in de stadskern van Veere aan het Veerse meer een markante plaats in’.

Saskia van Golen wordt in 2008 de nieuwe eigenaar. Zij organiseert op 2 juli 2008 een haringparty in haar zaak. Het regionale dagblad meldt dan het volgende. “De haringparty Veere, die op 6 juni werd gehouden, krijgt zeker een vervolg. Uit handen van gastvrouw Saskia van Golen ontving Ria Geluk, voorzitter van de Stichting Behoud Hoogaars, een cheque van maar liefst 8100 euro, het werk van veilingmeester Karla Peijs.”

Van Golen verzet in 2015 de bakens en noemt haar zaak kortweg de Werf. Ze wordt bijgestaan door chefkok en mede-eigenaar Patrick Wolf. Lang zullen Saskia en Patrick echter niet in de Werf vertoeven. Wellicht trapt iemand op haar of zijn honger of vervliegt de wens met het  spreekwoordelijke badwater.

Gespleten Arent

Per 1 april 2017 nemen de gebroeders Bart en Paul Melis de zaak over. Nu ben ik op bekend terrein want Bart en Paul hebben eerder gezeten in De Gespleten Arent aan de Vlasmarkt 25 in Middelburg. In de jaren ’80 heb ik daar vaak met mijn toenmalige gade gegeten. In die tijd zitten Ben en Marjan Willemsen in de zaak. Ik heb nooit bij de gebroeders Melis gegeten en dat blijf ik jammer vinden.

Ik hoop eens in de Werf te eten en van de culinaire kunsten van de gebroeders te genieten. Misschien komt het er ooit van. Het is dan natuurlijk een totaal ander verhaal dan aan de dis in D’Ouwe Werf.

Als ik op maandag naar Westkapelle fiets, volg ik vrijwel altijd dezelfde route: via de kapel van Hoogelande rijdt ik naar Meliskerke en Aagtekerke en dan de Baaiweg in. Die rijd ik helemaal uit om daarna boerenleverworst in te slaan bij slager Koets aan de Markt in Westkapelle. Ik vind dat de lekkerste van Walcheren hoewel die van slager Wisse in Meliskerke ook heerlijk is.

Stationschef

Nu naar mijn verhaal, naar het dromen in Tramstation Sint Janskerke. In 1916 komen Johannes Louwerse en echtgenote Johanna Kodde in het tramstation Zoutelande-Meliskerke aan Sint Janskerke 4 in Sint Janskerke. Johannes is stationschef, maar aangezien hij ook als boer actief is, komt veel werk op de schouders van Johanna terecht. Zij staat overdag in het café waar mensen terecht kunnen voor een natje en als het even kan een droogje.

Twee jaar later zitten Johannes Minderhoud en echtgenote Miene Verhulst in het tramstation. Als Johannes op 18 december 1916 op 34-jarige leeftijd overlijdt, staat hij te boek als koffiehuishouder. Miene pakt haar biezen en vertrekt naar herberg De Valk aan de Zuidstraat 156 in Westkapelle. Miene brengt dat tot grote bloei, niet in de laatste plaats omdat Charley Toorop een vaste klant bij haar is.

Terug naar Sint Janskerke waar rond 1925 Sakke de Kam en Jakoba Verhulst de nieuwe beheerders van het tramstation zijn. Jakoba komt uit Westkapelle en Sakke uit Zoutelande. Je zou zeggen: water en vuur, maar het loopt blijkbaar van een leien dakje. Af en toe verleent Maatje Louwerse hand- en spandiensten, wellicht als Jakoba het erg druk heeft.

In 1937 is het uit met de pret en houdt het tramstation Sint Janskerke op te bestaan. Men kan dus niet meer dromen en niet langer toegeven aan dromen. Jammer, maar helaas. Daar helpt geen vadertje of moedertje aan. Slechts de leegte rest, een leegte die nooit meer wordt opgevuld. Nooit meer dromen van de tijden van weleer.

Historisch

In de PZC van 27 december 1980 verschijnt het volgende bericht: ‘St.-Janskerke 4 te Meliskerke. Vanuit de living van deze historische woning (de oude tramhalte) ziet men op slechts enkele kilometers afstand de duinen. De perceelopp. bedraagt ca. 1000 vierkante meter. De woning bevat o.m. hal, woonkamer, eetkamer, keuken, toilet, grote berging met douche en drie slaapkamers. Tweede bewoning is toegestaan. Aanvaarding in onderling overleg. Koopsom: f 170.000,– K.K.’

Op 30 juni 1990 verschijnt er weer een artikel in het dagblad dat luidt als volgt: ‘Van 1906 tot 1937 reed de stoomtram over Walcheren, van Westkapelle en Domburg naar Middelburg en Vlissingen. In Sint Janskerke bevond zich het station ‘Zoutelande/Meliskerke’. Kennelijk was Sint Janskerke te onbetekenend om zijn naam te mogen lenen aan de stopplaats’.

Men moet er niet licht over denken. Niet toegeven aan de wil om het eenvoudigweg op te geven. Men moet altijd en eeuwig dromen van tramstation Sint Janskerke.