Via Alcatraz naar Scheldezicht

Rond 1985 opende Lodewijk van der Giessen een consumptietent aan Duinovergang Aardappeldal B in Westkapelle. Lodewijk doopte zijn tent Alcatraz. Een naam die refereerde aan de gelijknamige bajes in San Francisco waaruit Clint Eastwood ontsnapte. Ik kende Lodewijk al langer, omdat we samen nog hebben gehandbald bij handbalvereniging EMM in Middelburg. Lodewijk is wat jaartjes ouder, maar tijd heelt alle wonden. Ik weet bijna zeker dat hij samen heeft gespeeld met keeper Jan de Graaf. Lodewijk’s zus Elma speelde trouwens ook bij EMM, zelfs nog een periode in het eerste.

Er waren vaak feestjes in het clubhuis van de handbalvereniging dat in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw in het voormalige kamp aan de Nadorstweg stond. Tijdens het carnaval dweilden velen, waaronder ook Lodewijk, van het clubhuis van EMM naar dat van Zeelandia. Het waren dagen dat het bier rijkelijk vloeide, maar dat deed het in beide clubhuizen eigenlijk ieder weekend.

Harley Davidson

Lodewijk had naast Alcatraz een aantal appartementen in Westkapelle die hij verhuurde. Hij kwam midden jaren ’80 wel eens een terrasje pikken in Middelburg. Hij reed in die tijd het traject tussen Middelburg en Westkapelle op een Harley Davidson en had veel bekijks. Lodewijk had net als ik een paardenstaart wat onze band verstevigde. We dronken soms een paar biertjes op het terras van de stamhut aan Markt 77. Lodewijk was wat men vroeger een scharrelaar noemde, een vreemde vogel, en had allerlei handeltjes naast Alcatraz. Ik herinner me bijvoorbeeld dat hij met nephorloges leurde.

Voorjaar 1991 moest ik helaas uit de krant vernemen dat Lodewijk van der Giessen was gestorven. De tijd had een wond gemaakt die nooit meer zou helen. Wellicht heeft zijn vriendin Alcatraz nog een poosje voortgezet, maar zeker weten doe ik dat niet.

Enfin, op 9 april 1991 heropenden Leny en Marinus de Kunder Alcatraz. Zij kozen echter voor de naam Scheldezicht, dus Alcatraz behoorde vanaf dat moment voorgoed tot het verleden. Een goede naam want vanaf het terras van het strandpaviljoen werden je ogen constant toegetrokken door de schepen op de Westerschelde.

Leny en Marinus bleven maar een jaar in hun strandpaviljoen. Mario en Petra Metz werden de nieuwe eigenaren van Scheldezicht. Mario kon prachtige verhalen vertellen over markante Westkapellaars die een biertje kwamen halen in zijn strandpaviljoen. Interessante en soms ook ontroerende verhalen over het wel en wee in ‘Wasschappel’. Soms dronk men een glas, deed een plas en alles bleef zoals het was, maar dat was niet altijd het geval.

Piet Hein

Wellicht zie ik Mario Metz nog eens in het Kasteel. Ik hoop het, want ik ben dol op Westkappelse verhalen. In 1995 kwamen de broers Marc en Rob Vernooij in Scheldezicht. Marc verkaste in 2006 voor de verandering naar strandpaviljoen Piet Hein op Dishoek. Rob zit, samen met vriendin Ilona Moonen, tot op de dag van vandaag in strandpaviljoen Scheldezicht. Als het terrasweer is denk ik af en toe aan Lodewijk van der Giessen. Ach, kon ik nog maar via Alcatraz naar Scheldezicht. Was Lodewijk nog maar onder ons.

Bieren bij van Aartsen

In 1909 opent Anthonie van Aartsen zijn tweede bierhal aan de Korte Giststraat 4 in Middelburg. De eerste was St. Jacob aan de Nieuwstraat, ook in Middelburg. De zaak is niet alleen een bierhal, maar ook een bottelarij. Hij bottelt onder meer Heineken waar de mensen ook van kunnen genieten in de bierhal. Je kunt als rechtgeaarde arbeider zo’n gele rakker meteen aan de lippen zetten.

Van Aartsen wordt in de jaren ’20 een merk. Hij adverteert als AVA. Bokbier kost 21 cent per halve flesch en je kan er ook Münchener donker en licht lager drinken. Witte port kost 90 cent de liter en kinawijn 1 gulden 50 de liter. Er zijn echter ook Bordeaux en andere wijnen voorradig. Kortom, bij Van Aartsen kun je drinken wat je wilt. De bierhal loopt op rolletjes en het is vaak kassa voor Anthonie.

Aardstralen

Hij stopt in 1935 en draagt de zaak over aan zoon Willem Pieter, maar hij stopt met de bierhal, dus bieren bij Van Aartsen is er niet meer bij. Willem Pieter van Aartsen publiceert in 1939 de brochure ‘Aardstralen, wichelroede, en onze gezondheid.’ Hij is wat men nu een zwever zou noemen.

In het fantastische boek ‘Hop en gerst veredeld’ van Toon Franken en Eric Hageman staat een mooie anekdote over Willem Pieter van Aartsen. Cees de Vlieger vertelt dat Willem Pieter over paranormale gaven beschikte. “Een keer lag mijn vader ziek op bed en toen heeft hij van Aartsen laten komen. Die zei aan het eind van zijn bezoek dat het bed een paar meter verplaatst moest worden. Dat hebben we toen maar gedaan. Na een paar dagen was mijn vader weer beter.”

Zeskamp

Het verhaal vertelt helaas niet of Willem Pieter de wichelroede heeft gehanteerd om aardstralen te lokken. Hoewel Van Aartsen de deur van de bierhal in 1935 sluit, heeft het verhaal toch nog een horecastaartje. In februari 1967 opent de hervormde jeugdraad Middelburg namelijk discobar ’t Stuivertje in het pand. Je kunt er bijvoorbeeld voor 1 gulden 50 op zaterdagavond gezellig de foxtrot dansen. Een advertentie uit de provinciale courant van 25 mei 1968 meldt het volgende: ‘Middelburg, vandaag. De hele avond feest! Want als om half tien de zeskamp klaar is, dan opent discobar ’t Stuivertje in Korte Giststraat 4. Voor één gulden nog heerlijk een paar uur gezellig dansen. Tot vanavond’.

De zeskamp waaraan wordt gerefereerd is een spel van de NCRV en BRT waarin steden om de overwinning strijden. De zeskamp heeft op vrijdag en zaterdag plaats op de Middelburgse Markt. Op zaterdag 27 september organiseert de vereniging ‘Uit het volk voor het volk’ een feestavond voor de Middelburgse deelnemers. Op die avond wordt ook een 70 minuten durende film vertoond die Dick van Bommel voor de NCRV heeft gemaakt. Bieren is na 1935 in de bierhal van Van Aartsen niet meer mogelijk. Maar met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan dat wel in ’t Stuivertje. Zeker na de zeskamp op zaterdag 25 mei 1968.

De schaduwkant van Carmen Silva

Domburg was aan het einde van de 19e eeuw wat je noemt ‘booming’. Nogal wat gekroonde hoofden schreden er plechtig over straat. Dit kon voor een groot deel op het conto worden geschreven van de gouden duimen van dokter Johann Georg Mezger. Hij had niet voor niets de bijnaam ‘vorstenwrijver’. Later kreeg hij zeer terecht een borstbeeld op ’t Groentje. Het borstbeeld is nog een tijdje gestald in de schuur van de ‘overoba’ – overopa in ABN – van Cees Maas: Leunis Maas, die ook aanwezig was bij de onthulling van het borstbeeld.
De mindere goden hielden séjour in het Badhotel, Badpaviljoen of Schuttershof. Degenen die nog lager op de maatschappelijke ladder stonden hadden genoeg keuze. Ze konden bijvoorbeeld logeren in herberg de Roode Leeuw of in één van de talrijke pensionnetjes die destijds als paddenstoelen uit de grond schoten. De positie op de maatschappelijke ladder was doorslaggevend voor het te kiezen logeeradres.

Pseudoniem

De ‘upper ten’ hield hof in Pension Duinoord. In 1889 logeerde Pauline Elisabeth Ottilie Luise zu Wied er. Ze was gehuwd met koning Carol I van Roemenië. Pauline schreef gedichten onder het pseudoniem Carmen Silva, maar over haar later meer. De locatie van Pension Duinoord is jarenlang een raadsel voor mij geweest. Ik heb het er vaak genoeg met Cees Maas over gehad. Op een gegeven moment las ik dat het pension in het vroon stond. Het vroon van Domburg situeerde zich in de buurt van wat nu de Nehalenniaweg heet. Ongeveer ter hoogte van pension Bosch en Zee dat de opa van Cees in 1930 bouwde en uitbaatte. Zoals zo vaak blijken sommige zaken met elkaar verbonden.

Men kon binnen baden in Pension Duinoord. Stalhouder Hendrikse reed per koets dagelijks, behalve op zondag, naar Middelburg in de maanden juli, augustus en september. De prijs Domburg-Middelburg vice versa bedroeg één gulden. Eigenaar Cornelis Hendrik Elout legde zijn klanten voortdurend in de watten. Die watten dienden erg zacht te zijn, aangezien de clientèle gewend was met zijden handschoenen te worden aangepakt.

Met ingang van 1 april 1902 werd Dorothea Anna van Dixhoorn eigenaar van het pension. Ze bleef er tot aan haar overlijden in 1906. ‘Zeeuwen Gezocht’ van het Zeeuws Archief meldt dat ze bij haar overlijden te boek stond als pensionhoudster. Van Dixhoorn werd datzelfde jaar nog opgevolgd door mejuffrouw Rutgers. De mejuffrouw vertrok in 1918 naar het vlakbij gelegen pension Klein Duinoord.

Fascinatie

Na 1918 heb ik niets meer kunnen vinden over Pension Duinoord. Het lijkt wel of het toen van de aardbodem is verdwenen. Vanzelfsprekend houd ik me aanbevolen voor aanvullende informatie.

In de loop der tijd raakte ik overigens steeds meer gefascineerd door Carmen Silva. Het ging zelfs zo ver dat ik een gedicht over haar schreef met als titel ‘De schaduw van Carmen Silva’. De schaduwkant van Carmen Silva hangt tot op de dag van vandaag aan de Boulevard Van Schagen boven Domburg en zo hoort dat.