Als het wel of niet bezoeken van muziekfestivals een graadmeter is voor het antwoord op de vraag hoe jeugdig je nog bent of je voelt, dan mag je mij gerust een ouwe lul noemen. In de jaren ‘80 en ‘90 struinde ik alle festivals van naam af, zeker als er veel rock- en punkbands op het programma stonden. Ik ging jaren op rij naar Dynamo Open Air, Lowlands en Graspop. Sinds een jaar of tien ben ik er echter klaar mee. Zelfs aan regionale of lokale festivals waag ik me zelden. Ik heb er gewoon geen zin meer in.

Spontaan

Ik kijk bandjes liever in cafés en de kleinere poppodia. Maar zin kun je ook maken. Toen een maatje me onlangs vroeg of ik mee wilde naar Hrieps, hoorde ik mezelf spontaan ja zeggen. Dat moest er nu eindelijk maar eens van komen. Jaar in, jaar uit hoorde ik de positieve en enthousiaste verhalen van vrienden en bekenden, maar ik kwam zelf niet verder dan de Hrieps Pre Party in de Zeeuwse hoofdstad. Deze keer, de 24e editie, zou ik dat korte stukje van Middelburg naar Grijpskerke óók gaan fietsen.

Muntjes

Een lang verhaal kort: ik heb geen spijt gekregen van die beslissing. Het begon nog even met een zucht, want er stond een lange rij wachtenden voor de kassa met muntjes, maar die werd sneller weggewerkt dan ik voor mogelijk had gehouden. En zo ging het overal, de hele tijd. Ondanks de drukte ben je bij alle barren, kramen en toiletten meteen aan de beurt en kun je goed doorlopen. Hrieps werkt met 500 vrijwilligers maar is enorm professioneel. Het mooiste voorbeeld is misschien wel het feit dat Hrieps niet werkt met een beveiligingsbedrijf maar met een eigen team, dat vrijwel onzichtbaar over het festivalterrein loopt onder de noemer ‘Sfeerbeheer’. Zij hoeven niet of nauwelijks in te grijpen, omdat de bezoekers zich goed gedragen, zelfs als ze dronken zijn. Als je dwars door de afgeladen feesttent van de ene naar de andere kant van het terrein loopt is er niemand die geërgerd kijkt of stug blijft staan. Als je een biertje in je nek krijgt, zeur je niet, maar kijk je lachend om en zeg je bedankt.

Wrijving

En precies dat aspect maakt het festival zo bijzonder. Er wil bij het uitgaan nog wel eens wat wrijving zijn tussen inwoners van Walcherse dorpen en steden, maar niet op Hrieps. Westkapelle en Arnemuiden, Domburg en Oostkapelle: op deze weide staan ze zij aan zij mee te zingen, te eten en vooral te drinken (machtig, wat een hoeveelheden!) Twee weken na het festival vraag ik mezelf nog steeds af hoe de organisatie dat voor elkaar krijgt. Da’s toch heel knap? Maar het is ook geweldig om te zien. Hrieps kan zich trots en tevreden opmaken voor het jubileumjaar 2019.