In 1979 openden de broers Dick en Jaap Roskam danssociëteit het Podium aan de Beddewijkstraat 15 in Middelburg. De broers waren eerder eigenaren van café de Poort aan de Herenstraat. Zou het de verveling zijn geweest die toesloeg of wilden ze iets anders? Het Podium had een behoorlijk aantal personeelsleden, onder wie Dick Boes, Erik Kettman en Huub Ubben. Er was duidelijk een Utrechtse connectie, aangezien alle heren daar vandaan kwamen. Kettman werkte eerder in Drinkhuis de Pijp in het Kerspel in Middelburg.

Affiche

In die tijd woonde ik samen met Herman Temmar op Blindenhoek 4 in Middelburg. Onze buren op nummer 2 waren Leo Hannewijk, Marijke Smulders, Franky Berhitu en Maria de Lange. Leo en Marijke waren, dacht ik, getrouwd, zodat Leo niet in dienst hoefde, maar zeker weten doe ik dat niet. Het waren in ieder geval jofele buren. Later heb ik meer dan eens met Marijke geswingd in de Stadsdanszaal. Het was een fantastische tijd in het Podium. Aan de wand hing een levensgrote affiche van een of ander sigarettenmerk, volgens mij  Saint Michel. Er was een trap en als je die afdaalde kwam je op de immense dansvloer. Aangezien het een sociëteit was, moest je lid worden. Zoals op mijn ledenpas is te zien, deed ik dat vrij snel.

Broodjes

Samen met mijn makkers Junus Saija, Ton Stanowicki en Herman Temmar kwamen wij nogal eens in het Podium. Liefst op vrijdagavond, want dan ging iedereen los. Je mocht niet blowen in de zaak, maar daar hadden wij wat op gevonden. De zogenaamde binnenportiers lagen echter altijd op de loer. Wij hielden een poosje de adem in en bliezen dan pas die heerlijke walm uit. Het werkte goed. Beneden bij de toiletten werd veel geblowd, maar dat was te ver lopen vonden wij. Wij rookten ons blowtje aan de bar. Die bar werd vaak bemenst door Kettman. In die tijd dronken we soms Ballantine’s. Kettman kondigde die bestelling altijd aan met ‘Een balletje voor de heren’.

Het waren tijden om nooit te vergeten en dat ben ik ook niet van plan. Als je slim was kon je broodjes kaas of ham ratsen. Die lagen als het ware voor het grijpen. Degene achter de bar werd afgeleid en klaar was Kees. Zo hadden we gratis en voor niets broodjes. Met smaak maalden we ze achter onze kiezen. Ik schaam me achteraf wel voor dit gedrag, maar een mens moet nu eenmaal eten.

Vergunning

Inmiddels was de VOF Roskam-Boes opgericht. Doordat ze in januari 1982 geen vergunning kreeg, moest het Podium de deuren sluiten. Ik vond dat heel jammer, want het was een tent om te zoenen. Er kon nooit meer worden geswingd in het Podium! Later kwamen achtereenvolgens Myrael en The Cavern in het pand, maar dat had niet de adem van het grote. Ik denk nog vaak vol weemoed aan het Podium. Het was een baken voor mijn toekomst die wachtte.