Op vrijdag 10 april 1896 opent Kees Gilde een wielerbaan aan de Jodengang. De wielerbaan beschikt over een gelagkamer waar men een consumptie kan nuttigen. Een biertje of wijntje en Trijntje behoren tot de mogelijkheden, maar daarover later meer. De aanwezigen worden bij de opening toegesproken door Aleida Boasson. Zij trouwt op 15 juni 1897 met arts Jozef de Hartogh en daarna het echtpaar verkast naar Amsterdam. Dat echter terzijde.

De Middelburgsche Courant meldt in mei 1897 het volgende: “Op 26 januari 1897 werd des avonds te omstreeks 8 uren, in den Jodengang uit de gelagkamer in het wielerbaangebouw, waartoe zij zich den toegang hebben verschaft door een raam met geweld open te breken en daardoor te klimmen het volgende gestolen: twee flesschen madera, eene flesch lemonsquash, een likeurglas, eene bus, gevuld met poederchocolade, en uit een gesloten toonbanklade, die zij met geweld hebben opengebroken, vijf centen.”

Bergplaats

Het wordt nog erger. Op zondag 5 december 1897 brandt de wielerbaan van Gilde tot op de grond af. De Vlissingsche Courant weet er alles van: “Gisterenavond omstreeks half 8 ure is brand ontstaan in de restauratie van de van de wielerbaan van den heer P.C. Gilde in de Jodengang. Het gebouwtje zelf zoowel als de eraan grenzende bergplaats voor rijwielen zijn totaal – alles was geheel van hout – in de asch gelegd, terwijl mede enkele rijwielen verbrandden. Het geheel is door assurantie gedekt.”

Kunstenaar

Schrijver en beeldend kunstenaar Chris van Schagen woont in die tijd aan de Seissingel, bijna om de hoek van de Jodengang. Hij doet in Zeeuwse Reflexen en Complexen verslag van de brand: “Eens heb je het meegemaakt,  dat die angst in één slag helemaal over was, dat was toch zo fijn, dien keer dat de fietsbaan van Gilde achter ons huisje afbrandde. Gilde, dat was de smid van de Seisweg, een ondernemend man, die er altijd als de kippen bij was, als er iets nieuws te beleven viel. Maar dat alles lag nog ver in het verschiet toen Gilde een hele wei achter ons, aan den overkant van de Jodengang – die achter het Singeltje om liep – met een planken vloer had laten beleggen. Daar kon je op leren fietsen. Fietsen was toen nog heel moeilijk om te leren, de knecht van Gilde in zijn blauwe boezeroen ging dan zelf met je mee om je op te duwen en erachteraan te hollen – die meid van Slinkers die kon het natuurlijk zό en die fietste in haar rooie bloeze met mannen, maar soms, als het dikke juffrouwen waren, dan was het echt leuk en kon je er lang met vader naar staan kijken – wel, maar laat daar nu op een donkeren avond de hele boel in de brand vliegen! Want die hoge, gele vlammen, dat was allemaal nog niets bij de vonkenregens in alle kleuren, blauw en geel en groen en oranje hόόg de lucht in.”

Het was dus een zaak van water en vuur in de Jodengang. Helaas heeft Gilde geen nieuwe poging gewaagd en is de wielerbaan met gelagkamer slechts een klein feit uit de Middelburgse geschiedenis.